Αντωνοπούλου: Η ανάγκη να πω συγγνώμη και την δική μου αλήθεια

Νιώθω την ανάγκη να πω, μαζί με τη συγγνώμη μου, τη δική μου αλήθεια, που εξαφανίστηκε μέσα στον ορυμαγδό ψευδών, ανακριβειών και κραυγών της αντιπολίτευσης και των φιλικών της μέσων, δηλώνει η Ράνια Αντωνοπούλου σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνει μετά την παραίτηση της η τέως υπουργός Εργασίας, μετά την παραίτηση της λόγω της υπόθεσης με το επίδομα ενοικίου που λάμβανε.

Αυτό που με θλίβει περισσότερο στην περιπέτεια αυτή που οδήγησε στην παραίτησή μου είναι ο τρόπος που εκτέθηκα στα μάτια συντρόφων και ακόμη περισσότερο των πολιτών που αγωνίζονται να επιβιώσουν με τις μεγάλες περικοπές στα εισοδήματά τους, με την υψηλή ανεργία, με τα κόκκινα δάνεια και τον φόβο να χάσουν τη μικρή τους περιουσία. Σε αυτούς νιώθω την ανάγκη να πω, μαζί με τη συγγνώμη μου, τη δική μου αλήθεια, που εξαφανίστηκε μέσα στον ορυμαγδό ψευδών, ανακριβειών και κραυγών της αντιπολίτευσης και των φιλικών της μέσων.

Έθεσα την παραίτησή μου στη διάθεση του πρωθυπουργού με SMS την Κυριακή. Οπως εξηγούσα γραπτώς, δεν ήθελα να δώσω την παραμικρή ευκαιρία να πληγεί η κυβέρνηση στην κρίσιμη φάση ολοκλήρωσης της προσπάθειας να βγει η χώρα από την κρίση. Και, επίσης, δεν ήθελα να αποτελέσει το επικοινωνιακό πρόσχημα για την αξιωματική αντιπολίτευση να ξεπλύνει την εμπλοκή της στο τεράστιο σκάνδαλο της Novartis, και όχι μόνο σ’ αυτό. Ηταν κι αυτό μια ηθική επιλογή, κι ευχαριστώ τον πρωθυπουργό που το επισήμανε δημόσια.

Όσοι έχουν ρίξει μια ματιά στο περιβόητο πόθεν έσχες του πλουσιότερου ζεύγους της κυβέρνησης υποθέτω ότι καταλαβαίνουν πως δεν ήρθα στην Ελλάδα για να γίνω πλουσιότερη. Πίσω από τους αριθμούς του πόθεν έσχες, όμως, υπάρχουν λεπτομέρειες που αγνοούνται ή αποσιωπώνται.

Για παράδειγμα, οι τεράστιες επενδύσεις σε μετοχές και ομόλογα δεν είναι παρά οι συνταξιοδοτικές μας εισφορές, έπειτα από δεκαετίες καλά αμειβόμενης εργασίας στις ΗΠΑ. Είναι όμως υποχρεωτικά δεσμευμένες σε αξιόγραφα βάσει των κανόνων της αμερικανικής κεφαλαιαγοράς, τα οποία απαγορεύεται να τα αγγίξουμε πριν τη συνταξιοδότησή μας.

Όσο για τα τρία ακίνητα, ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου στη Νέα Υόρκη, ένα σπίτι στη Σύρο, που μπορεί να φιλοξενεί τις κόρες μας και τις οικογένειές τους τα καλοκαίρια, και μία γκαρσονιέρα 31 τ.μ. στη Γλυφάδα, αποφέρουν μηδενικό εισόδημα. Γι’ αυτήν την γκαρσονιέρα που έγινε πολύς λόγος, δεν έχω καν την επικαρπία ώστε να μπορέσω να στεγάσω σ’ αυτήν τη διαμονή μου στην Ελλάδα, την επικαρπία την έχει η θεία μου.

Επίσης, πράγματι οι μηνιαίες αποδοχές μου στην Αμερική μέχρι και πριν από τρία χρόνια ήταν υψηλές. Όμως σαφώς δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τις ετεροχρονισμένες δαπάνες που προέκυψαν από τη νέα θέση ευθύνης που ανέλαβα στην Ελλάδα.

Σε ερώτηση γιατί άφησε την μακροχρόνια πορεία στον ακαδημαϊκό χώρο των ΗΠΑ και να έρθει στην Ελλάδα για να ασχοληθεί με την πολιτική και αν έχει μετανοιώσει, η κ. Αντωνοπούλου απάντησε:

Το ότι η πολιτική έχει πολλά ρίσκα το γνώριζα. Ρίσκο να διαψεύσεις ελπίδες, να αποδεχτείς συμβιβασμούς ενάντια στα «πιστεύω» σου, να περιθωριοποιηθείς αν αποτύχεις, να χτίσεις συμμαχίες και -πάνω από όλα- να κάνεις λάθη που θα πληρώσουν ανυποψίαστοι πολίτες.

Όλα αυτά είναι προβλέψιμα ρίσκα. Το ρίσκο που ποτέ δεν υπολόγιζα ήταν να κατηγορηθώ ως ανήθικη. Η απόφαση να εμπλακώ στο εγχείρημα της αριστερής διακυβέρνησης προϋπέθετε να απαντήσω σε ένα ισχυρό ηθικό-πολιτικό δίλημμα: ν’ αφήσω μια ασφαλή και καλά αμειβόμενη καριέρα στις ΗΠΑ για να εμπλακώ σε μιαν απρόβλεπτης έκβασης πολιτική θέση, πολύ χαμηλότερων αποδοχών, ή όχι; Ομολογώ ότι δεν αμφιταλαντεύτηκα.

Πήρα την απόφαση αυθόρμητα, ακολουθώντας ένα σχεδόν παγκόσμιο ρεύμα ελπίδας που προκαλούσε η προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για την απόφασή μου. Ούτε σήμερα μετανιώνω, παρά τον βαρύ τραυματισμό μου. Άλλωστε η Ελλάδα είναι η πατρίδα, και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να εργαστώ γι’ αυτήν ήταν τιμητική.

Όσο για αυτό που κάποιοι είπαν ότι η Ράνια Αντωνοπούλου δεν είναι αριστερή σχολίασε:

Δεν ξέρω με βάση ποιο αριστερόμετρο πρέπει να απαντήσω. Την περιουσία και το «πόθεν έσχες»; Το αν φοράς ακριβά ρούχα ή όχι; Αν μένεις στο Κολωνάκι ή στο Περιστέρι; Το αν αποδέχεσαι ή αποποιείσαι κάποια υπουργική παροχή; Αν δώσουμε προτεραιότητα στο φαίνεσθαι έναντι του είναι κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα μιας επικοινωνιακής συναλλαγής.

Δεν υποτιμώ καθόλου τη σημασία του προσωπικού παραδείγματος και την ατομική πάλη με τον ακαταμάχητο εκμαυλισμό της εξουσίας. Αλλά η υποκρισία της ατομικής φιλανθρωπίας ως ηθικής επιλογής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη αριστερών απαντήσεων στα κοινωνικά προβλήματα. Αλλιώς, θα πρέπει να ανακηρύξουμε το φιλάνθρωπο ζεύγος Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς ως τους αριστερότερους πολίτες του κόσμου.

Όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η χειρότερη και ποια η καλύτερη στιγμή στην υπουργική της θητεία, διευκρίνισε:

Νομίζω η απάντηση στο πρώτο είναι αυτονόητη. Προφανώς οι τελευταίες ημέρες, που τα μέσα ενημέρωσης είχαν βγάλει το ηθικόμετρο, ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα αμφισβητούνταν η ηθική μου υπόσταση. Δεν κρύβω την πικρία μου καθώς αισθάνομαι ότι εκτέθηκα ανυπεράσπιστη στον κανιβαλισμό των ΜΜΕ.

Όσο για την καλύτερη, αναμφίβολα η Έκθεση για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία που κάναμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον περασμένο Νοέμβριο στο Γκάζι.

Δήλωσε επίσης ότι είναι πολύ νωρίς να απαντήσει αν ασχοληθεί ξανά με την πολιτική και ότι εύχεται καλή δύναμη σε όλους τους συντρόφους της στην κυβέρνηση, προσθέτοντας ότι προσβλέπει στην επιτυχή και οριστική έξοδο από την κρίση, με τη σφραγίδα αυτής της κυβέρνησης.